The Divine Comedy in Paradiso
Zondag 19 februari was The Divine Comedy voor een concert in Paradiso, Amsterdam. Eindelijk weer eens, want de band van Neil Hannon was voor het laatst in Nederland in 2010. Daar was ik toen niet bij. Zelf heb ik The Divine Comedy maar een keer eerder live gezien, in 2004 op het Haldern Pop-festival in Duitsland. Dat was een bijzonder optreden, waarbij de groep gezelschap kreeg van een orkest. In Paradiso was Hannon er ‘gewoon’ met zijn band, maar het optreden was er niet minder goed om. Zelfs een week later kan ik er nog van nagenieten. Ik kon geen recensie of verslag van het concert vinden, daarom dan toch nog dit stukje geplaatst.
Alles wat The Divine Comedy tot zo’n bijzondere band maakt kwam terug tijdens het optreden. De humor en ironie natuurlijk, onderkoeld en heel erg Brits. De tournee die The Divine Comedy naar Amsterdam bracht is ter gelegenheid van het album Foreverland, een van mijn favoriete albums van 2016. Geheel in stijl met het artwork van die plaat verscheen Hannon gekleed in Napoleon-kostuum op het podium, inclusief grote steek. In de video van How Can You Leave Me on My Own loopt hij er ook in rond (zie de video). De hoed zette hij na twee nummers toch maar af, maar het kostuum hield hij lange tijd aan. Enkele mensen in het publiek hadden geheel in stijl eveneens een steek opgezet.
Maar het was vooral de enorme hoeveelheid ijzersterke liedjes die Hannon in de afgelopen jaren heeft geschreven die zoveel indruk maakte. Hoewel de tournee dus in het teken staat van Foreverland, kwamen nummers uit zo’n beetje de gehele The Divine Comedy-geschiedenis voorbij (hier de setlist). Zo opende het concert met Sweden: een albumtrack afkomstig van Fin de siècle uit 1998. Een bombastisch nummer waarin Hannon met een knipoog de lof op paradijs Zweden bezingt. Een opvallende opener. Wellicht een verwijzing naar de domme uitspraken van de Amerikaanse president Trump over Zweden eerder die week?
Gedurende de rest van het concert speelde The Divine Comedy van bijna ieder album wel een of meerdere nummers. Alleen Regeneration en A Short Album About Love werden overgeslagen. Mijn favoriet Everybody Knows (Except You) van dat laatste album kwam dus niet langs, maar bijvoorbeeld wel het erg mooie A Lady of a Certain Age, van Victory for the Comic Muse (2006). Van Absent Friends (2004) speelden ze Our Mutual Friend, ook al zo’n mooi nummer. Tijdens dit nummer verdween Hannon in het publiek voor wat geintjes, maar wat hij precies deed kon ik niet zien (het was een zitconcert). Knap trouwens wat voor een persoonlijkheid Neil Hannon live is. Op het eerste gezicht lijkt hij een wat saai, tenger en bleek mannetje, maar hij weet met gemak de zaal voor zich te winnen. Dankzij zijn humor, zijn intelligente liedjes, maar ook dankzij zijn goede zang.
Opvallend veel aandacht kreeg het voorlaatste album Bang Goes The Knighthood (2010), met vijf nummers. Het behoort niet tot mijn favorieten van The Divine Comedy, omdat het theatrale wat altijd bij Hannon aanwezig is er hier soms wat te dik bovenop ligt. Toch vond ik de nummers nu live erg leuk, en vooral The Complete Banker maakte indruk. Voor deze venijnige aanklacht tegen het bankwezen had Hannon zich omgekleed en kwam hij met bolhoed en paraplu het podium weer op. Die accessoires werden uiteindelijk meegenomen door de keurig geklede roadie. Grappig was ook het ‘pauzenummer’, waarbij Hannon voor zijn bandleden drankjes ging inschenken, afkomstig uit de globe op het podium.
Het laatste deel van het concert stond in het teken van de meer uptemponummers uit het The Divince Comedy-oeuvre. Het publiek, dat tot dan toe netjes had stil gezeten, werd gevraagd op te staan en in beweging te komen. Met hits als Something For The Weekend, Becoming More Like Alfie en National Express lukte dat ook uitstekend. Zo eindigde het concert uitbundig, met het gloedvolle Tonight We Fly als ultieme afsluiter. Een geweldige avond, van een geweldige band met geweldige liedjes.
3 gedachten over “The Divine Comedy in Paradiso”
Leuke recensie Ingmar. Ik vond het ook erg wonderlijk dat er niks over het concert geschreven is, want het was echt geweldig. Ik zag de band voor het laatst in 1998 en wat is die man gegroeid zeg (behalve dan in lengte). Overigens vind ik Divine Comedy eerder Iers dan Brits; denk bijvoorbeeld aan Songs of love, oorspronkelijk de leader van Father Ted.
Beste Jouke, dank voor je reactie. Is The Divine Comedy populair onder historici, of is dit gewoon toeval? Zelf zie ik het Ierse in hun muziek niet zo heel snel, maar die connectie met Father Ted is blijkbaar nog altijd heel sterk. Heb je gehoord dat iemand in het publiek meerdere keren om My Lovely Horse vroeg? Ook uit de serie, en daar ook gezongen door Hannon. Inmiddels een culthit in Ierland zo heb ik begrepen.
Ja, ik stond vlak voor die gast die daar steeds om riep, grappig en irritant tegelijk. Met zoveel verwijzingen naar andere tijden verbaast het me niet dat de band zo geliefd bij historici is, al kijken mijn collega’s mij doorgaans glazig aan als ik de band noem.
Reacties zijn gesloten.