Jaarlijstje 2019: 20 favoriete albums
In 2019 heb ik weinig geschreven op deze website. Zelfs nog minder dan in 2018, en toen was het al weinig. Wie lukt het in 2020 beter. Maar een ding mag toch niet ontbreken: mijn jaarlijstje! Hoewel dat ook niet makkelijk was. Ik heb weinig naar nieuwe muziek geluisterd, en er waren geen grote uitschieters voor mij die ik helemaal heb grijsgedraaid (een enkele uitzondering daargelaten). Maar uiteindelijk heb ik toch weer twintig albums bij elkaar verzameld voor mijn jaarlijstje 2019. En ik ben er best tevreden mee. De lijstjes van eerdere jaren zijn hier te vinden, hieronder is mijn jaarlijstje 2019!
De eerste 10:
01. Jenny Lewis – On the Line
Mijn favoriete album van 2019 is van Jenny Lewis. Voor de tweede keer op nummer 1, net als in 2014. Toen had ze na lange tijd met The Voyager weer een soloalbum gemaakt, waar ik helemaal weg van was. Dat is ook mijn grootste probleem met On the Line: ik vind The Voyager beter. De liedjes op On the Line zijn weer ijzersterk, en Lewis’ stem is weer als vanouds. Daar is niets mis mee dus. Het is vooral de productie die mij niet altijd kan bekoren, zompig en zwaar (de drums met name). Verdwenen is de heldere productie van The Voyager. Komt het door Ryan Adams, die een deel van On the Line produceerde (net als The Voyager)? In 2019 viel hij van zijn voetstuk wegens beschuldigingen van seksuele intimidatie en machtsmisbruik; voor Jenny een vervelende associatie. Hoe dan ook, On the Line is erg goed.
02. Benny Sings – City Pop
Het was aanvankelijk vooral de titel van dit Benny Sings-album die mijn aandacht trok: City Pop. Dat is een term die gebruikt wordt voor Japanse funk, r&b en soft-rock uit de late jaren 70, die nu ontdekt wordt in het Westen en steeds populairder wordt (zie bijvoorbeeld deze compilatie). Niet toevallig gekozen denk ik, want behalve dat Nederlander Benny Sings ook muziek maakt die in dit hokje geplaatst kan worden (‘yacht rock’), staan er ook meerdere verwijzingen naar Japan op de plaat. Zo is er een gastbijdrage van de Japanse artiest Cornelius, doet Faberyayo (zie nr. 5) mee in het nummer Nakameguro (een wijk in Tokio) en heeft een ander nummer als ondertitel Tokyo, inclusief gedicht in het Japans. Leuk al die verwijzingen, maar bovenal is City Pop een heerlijk ontspannen album vol sterke liedjes. En ook het duurt ook nog eens maar 34 minuten, wel zo prettig.
03. The Radio Dept. – I Don’t Need Love, I’ve Got My Band
Op nummer 3 weer een bekende: The Radio Dept. In 2016 nog op de eerste plaats met hun fantastische plaat Running Out of Love. Helemaal nieuw is I Don’t Need Love, I’ve Got My Band niet. Sterker nog, het is een compilatie van twee EP’s die al in 2003 (Pulling Our Weight) en 2005 (This Past Week) verschenen. Dan mag zo’n compilatie natuurlijk officieel niet in een jaarlijstje komen volgens de puristen, maar ik vind The Radio Dept. én I Don’t Need Love, I’ve Got My Band geweldig goed dus ik doe het toch.
04. Charli XCX – Charli
In 2017 maakte Charli XCX met Number 1 Angel en Pop 2 twee geweldige mixtapes waarop ze superaanstekelijke popliedjes combineerde met vooruitstrevende elektronische producties uit het kamp van PC Music. Het was wachten op een officieel album. Zou ze daar net zo vooruitstrevend te werk gaan? In 2019 kwam dan Charli uit. En het is niet de plaat geworden die ik hoopte op basis van die eerdere mixtapes, omdat er soms net wat te veilige nummers opstaan. Maar toch, op heel veel momenten is Charli toch echt wel heel erg tof. Bijvoorbeeld Silver Cross, February 2017, Warm met Haim of Gone met Christine and the Queens. Die laatste track werd nog door Björk gedraaid tijdens haar dj-set in Utrecht!
05. Faberyayo – <3
Dit tweede soloalbum van Faberyayo (De Jeugd van Tegenwoordig) is na Coco (2012) opnieuw een ode aan zijn vriendin, en nu ook zijn gezin. Opnieuw weer geproduceerd door Benny Sings (zie nr. 2), en <3 is dan ook een hele relaxte plaat. Over Lego, gebak eten in bed, soms een kleine onenigheid maar vooral over huiselijk geluk.
06. Tove Lo – Sunshine Kitty
Het derde album van de uitgesproken Zweedse Tove Lo is misschien wel haar beste. Haar expliciete teksten over liefde, seks en jaloezie zijn gebleven. Dit keer zijn alleen de nummers wat vriendelijker en vlotter geproduceerd. Favoriete nummers: Bad as the Boys met de Finse zangeres Alma, Equally Lost met Doja Cat, Really Don’t Like You met niemand minder dan Kylie Minogue en Come Undone.
07. Chelmico – Fishing
Heel veel kan ik niet vertellen over het Japanse duo Chelmico, dat bestaat uit Rachel en Mamiko. Ze hebben geen Engelstalige website, en ook hun pagina op Wikipedia is alleen in het Japans beschikbaar. Chelmico bestaat sinds 2014 en twee jaar later verscheen hun debuutalbum. Fishing is hun derde album en ik vind het een erg leuke plaat. Ook al versta ik er niks van.
08. Carly Rae Jepsen – Dedicated
Stiekem is Carly Rae Jepsen uitgegroeid tot de nieuwe ‘queen of pop’. Alleen weet bijna niemand dat. De critici dragen haar op handen, zeker sinds de klapper E•MO•TION uit 2015, maar het grote publiek laat haar nog steeds grotendeels links liggen. Terwijl ze zo veel meer is dan die zangeres van Call Me Maybe (haar enige echte wereldhit uit 2012). Dat bewijst ze opnieuw met Dedicated, een van de beste popalbums van 2019.
09. Lyrical School – Be Kind Rewind
De Japanse ‘idol rap’-groep Lyrical School begon ooit onder naam Tengal6. Met dank aan sponsor Tenga, een fabrikant van seksspeeltjes (!). Maar sinds 2012 gaat de groep door het leven als Lyrical School. Zoals gebruikelijk bij idolsgroepen wisselen de leden om de zoveel jaar, maar het huidige vijftal heeft met Be Kind Rewind echt een geinige plaat gemaakt. Niet om helemaal serieus te nemen, en met hiphop heeft het ook weinig te maken. Jammer alleen dat Sharp Pencil en Cookin’ het album niet hebben gehaald. Maar misschien waren die nummers toch iets te stoer voor de vrolijke j-pop meiden.
10. Tinashe – Songs for You
Eindelijk heeft Tinashe een waardige opvolger gemaakt voor haar debuut Aquarius. De r&b-zangeres had al vaak laten zien veel in haar mars te hebben, maar door heel vervelend gedoe met haar platenmaatschappij werd haar tweede album Joyride nooit wat het had moeten worden. Ze brak vervolgens met haar label en ging op eigen houtje verder. Resultaat: Songs for You. Heel goed gedaan.
En de rest:
11. Hatchie – Keepsake
Volwaardig debuutalbum na de veelbelovende EP van vorig jaar. Topper in het dreampop-genre.
12. The Japanese House – Good at Falling
Niet uit Japan maar een alias van de Engelse zangeres Amber Bain. Op dit debuut vol met electro- en indiepop zingt ze onder meer over haar ex-vriendin, Marika Hackman.
13. Sigrid – Sucker Punch
Niet alleen uit Zweden komen goede popzangeressen, ook uit buurland Noorwegen. Zoals Sigrid, die met haar veelbelovende debuut Sucker Punch een zeer goede eerste indruk maakt.
14. The Divine Comedy – Office Politics
Neil Hannon, de grote man achter The Divine Comedy, is een van mijn favoriete zangers en songwriters. Maar Office Politics is niet echt een plaat die ik veel draai. Is het de lengte (net meer dan een uur), de vele gebruikte synthesizers of gewoon het gebrek aan echt mooie liedjes? Ik weet het niet, waarschijnlijk een combinatie van alle drie. Helemaal niet slecht, maar Office Politics viel me toch een beetje tegen.
15. Banks – III
Van Banks weten we met haar derde album wel wat we van haar kunnen verwachten. Dat zijn dus sterk elektronische r&b-songs met openhartige teksten. Het door Hudson Mohawke geproduceerde Gimme is een van mijn favorieten.
16. Ariane Grande – thank you, next
Megasuperster Ariane Grande blijft in hoog tempo albums afleveren. Ook op thank you, next staan weer genoeg hits om haar status te bevestigen, zoals Bloodline en het titelnummer.
17. Weyes Blood – Titanic Rising
Heel sfeervol album van zangeres Weyes Blood (Natalie Merings), die zich liet inspireren door films over de Titanic. Jubelend ontvangen door de muziekpers, en niet onterecht.
18. The Highwomen – The Highwomen
De naam van deze vrouwelijke countrysupergroep is natuurlijk een verwijzing naar de Highwaymen, de beroemde supergroep die bestond uit Johnny Cash, Willie Nelson, Kris Kristofferson en Waylon Jennings. Maar hier doen Brandi Carli, Natalie Hemby, Maren Morris en Amanda Shires het ook heel goed. Van de vier kende ik alleen Hemby nog niet, en het door haar gezongen My Only Child vind ik een van de mooiste nummers van de plaat.
19. Mark Ronson – Late Night Feelings
Late Night Feelings is een beetje een onsamenhangend geheel, geproduceerd door Mark Ronson die een album vol ‘sad bangers’ wilde maken. Maar met Pieces of Us (met King Princess) en Find U Again (met Camila Cabello) heeft Ronson wel twee van mijn favoriete tracks van 2019 gemaakt.
20. Jens Lekman & Annika Norlin – Correspondence
Te weinig geluisterd, deze samenwerking tussen twee geweldige Zweedse singer-songwriters. Jens Lekman en Annika Norlin (Hello Saferide, Säkert!) schreven in 2018 iedere maand een nummer voor elkaar, die uiteindelijk in 2019 van strijkersarrangementen werden voorzien en zo werden samengebracht op Correspondence.