Jaarlijstje 2018: 20 favoriete albums
Het jaar 2018 is bijna voorbij, dus tijd om de balans op te maken. Voor de zesde keer zet ik mijn twintig favoriete albums op een rijtje: dit is mijn jaarlijstje 2018. Het was zoals alle vorige keren ook nu niet eenvoudig om dat lijstje samen te stellen. Maar misschien was het dit jaar nog extra lastig. In april heb ik namelijk Last.fm uitgezet, dat altijd bijhield wat ik luisterde. Na 10 jaar vond ik het wel mooi geweest, zeker omdat Last.fm steeds minder goed werkt. Met als gevolg dat ik nu zonder hulp van keiharde cijfers (‘meten is weten’) mijn favorietenlijstje moest samenstellen. Maar, net als in 2013, 2014, 2015, 2016 en 2017 is het toch weer gelukt. Hier is mijn jaarlijstje 2018!
De eerste 10:
01. Perfume – Future Pop
Op de eerste plaats een groep waar ik tot begin 2018 nog nooit naar had geluisterd: Perfume. Een geheel nieuwe naam dus. Maar dat ik niet eerder naar Perfume had geluisterd bleek volledig onterecht. Het Japanse trio – A-chan, Kashiyuka en Nocchi – heeft enkele fantastische platen gemaakt, met extreem aanstekelijke electropop. Allemaal geproduceerd door Yasutaka Nakata, ook verantwoordelijk voor de nummer drie in deze lijst. Future Pop is het zevende album van Perfume. Ik vind het niet hun beste (helemaal niet eigenlijk), ondanks verschillende hele sterke singles. Maar, Future Pop staat voor mijn ontdekking van Perfume, en die heeft mijn muziekjaar 2018 in belangrijke mate beheerst. Daarom zet ik Future Pop toch op nummer 1. Hieronder het titelnummer tijdens de livestream van de albumpresentatie.
02. Natalie Prass – The Future and the Past
Op plek 2 iemand die al eens eerder mijn jaarlijstje haalde: Natalie Prass. In 2015 maakte haar titelloze debuut veel indruk, dit jaar was dat opnieuw het geval met The Future and the Past. Prass klinkt minder dromerig en popperig, en heeft flink wat meer pit in haar tweede album gestopt. Minder Disney-prinses, meer soul en r&b. Dat heeft heel goed uitgepakt. Hieronder een live-uitvoering van de eerste single Short Court Style. Prass was trouwens ook te zien bij Vrije Geluiden, en speelde voor het televisieprogramma enkele nummers in TivoliVredenburg.
03. Kyary Pamyu Pamyu – Japamyu
Over Kyary Pamyu Pamyu schreef ik hier eerder al iets. Wat maakt ze toch een grappige en vrolijke muziek, die ook nog eens heel goed in elkaar zit. En wat is ze zelf toch enorm kawaii, in al die gekke en vertederende videoclips. Kyary Pamyu Pamyu heeft in 2018 toch wel enigszins mijn hart gestolen, en ik heb heel veel naar haar muziek geluisterd. Dat haar vierde album Japamyu deels een nieuw geluid heeft en daadwerkelijk progressie laat zien, is dan mooi meegenomen. Hier de uitbundige video van Harajuku Iyahoi, Kyary’s ode aan Harajuku, een beroemd gebied in Tokio.
04. Kero Kero Bonito – Time ‘n’ Place
De Britse groep Kero Kero Bonito is er eigenlijk verantwoordelijk voor dat er twee Japanse acts in mijn jaarlijstje 2018 terecht zijn gekomen. Ze hebben met besmet met het J-pop-virus! Maar zelf zijn ze ook erg leuk. Hun tweede album Time ‘n’ Place was enorm wennen. Verdwenen waren de tweetalige raps, felle kleuren en springerige synthesizerklanken. Die hebben plaats gemaakt voor shoegaze-gitaren en melancholieke teksten. Maar gelukkig nog steeds heel goed. In november was Kero Kero Bonito in Nederland. Wie daar niet bij was (zoals ik) kan het in maart nog eens proberen.
05. Ólafur Arnalds – Re:member
Tijdens het eindeloze wachten op Björk, eerder in Gent dit jaar, had iemand van de organisatie waarschijnlijk een playlist ‘klinkt als Björk’ opgezet. Urenlang (en tot vervelens toe) kwam er muziek voorbij van andere IJslandse artiesten, vaak nogal stemmig en somber. Niet heel passend bij een bloedhete zomerdag, maar soms toch ook mooi. Bijvoorbeeld als neoklassiek-componist Ólafur Arnalds voorbij kwam. Ook zijn album Re:member vind ik echt prachtig , met een hoofdrol voor klaterende en kabbelende pianoklanken, die gecombineerd worden met strijkers en elektronica. Een van de hoogtepunten is Undir, hier in een live-uitvoering.
06. Empress Of – Us
In 2015 haalde Empress Of (Lorely Rodriguez) ook mijn jaarlijstje, toen met haar debuut Me. Drie jaar later kwam ze met de opvolger: Me. Ook Us zit heel erg goed in elkaar, en is nog steeds heel persoonlijk, alleen ditmaal wel iets toegankelijker. Gewoon een hele aangename plaat.
07. Robyn – Honey
Waarschijnlijk is er dit jaar naar weinig albums zo uitgekeken als Honey van Robyn. In 2018 kwam de Zweedse zangeres dan eindelijk met de langverwachte opvolger voor Body Talk (2010). Acht jaar heeft het wachten dus geduurd! Dat was het ook waard, hoewel ik aanvankelijk enige reserves had. Gelukkig waren die naar een paar keer luisteren helemaal verdwenen. Honey is erg goed, en had alleen door Robyn gemaakt kunnen worden.
08. CHVRCHES – Love Is Dead
Voor de derde keer CHVRCHES is mijn jaarlijstje. In 2013 stonden ze op 1, in 2015 op 4. En nu dus op de achtste plaats. Want ik vind Love Is Dead hun zwakste album tot nu toe. Niet slecht, helemaal niet, maar wat meer ‘gewoontjes’ dan voorheen. Gelukkig staan er wel twee enorme knallers op: Graves en Forever. Die maken voor mij de plaat.
09. Kacey Musgraves – Golden Hour
Heel opvallend: dit jaar kon de muziekpers (ook de Nederlandse) er maar niet over uit hoe fantastisch Golden Hour van Kacey Musgraves was. Klopt helemaal, alleen dat waren de vorige album van de Amerikaanse countryzangeres niet minder. Waarom ze dan nu wel kon doorbreken, ook buiten de countrywereld, begrijp ik niet zo goed. Behalve dan dat Golden Hour inderdaad een erg leuke plaat is. Dat hebben de journalisten goed gezien.
10. Nils Frahm – All Melody
Deze plaat van Ólafur Arnalds-collega Nils Frahm is er weer zo een die ik heel erg mooi vind, maar niet zo vaak luister. Dat komt vooral omdat Frahm op All Melody stemmingen en een sfeer oproept die ik niet altijd even goed aankan. Indrukwekkend allemaal, maar wel op het juiste moment.
En de rest:
11. Tracyanne & Danny – Tracyanne & Danny
Het Schotse Camera Obscura heeft vanwege het tragische overlijden van een van de bandleden al lang niets nieuws meer uitgebracht. Leadzangeres Tracyanne Campbell doet het daarom nu samen met Danny Coughlan. Dit debuut is weer net zo fijn als wat Campbell met haar vroegere band maakte.
12. MØ – Forever Neverland
Tweede album van de Deense zangeres MØ, vol met strakke producties van o.a. Diplo en Stargate, en bijdragen van Empress Of en Charli XCX (mijn favoriet If It’s Over).
13. Villagers – The Art of Pretending to Swim
Tja, wat kan ik nog schrijven over Villagers? Alles wat Conor O’Brien maakt is goed, zo ook deze plaat. Weer anders dan de voorganger, maar opnieuw ijzersterk.
14. Courtney Barnett – Tell Me How You Really Feel
In 2015 zette Courtney Barnett de muziekwereld in vuur en vlam met Sometimes I Sit and Think, And Sometimes I Just Sit. Dit jaar was de aandacht voor de opvolger wat minder. Neemt niet weg dat ook hier weer hele fijne liedjes op staan.
15. Superorganism – Superorganism
Titelloos debuutalbum van het prettig gestoorde gezelschap Superorganism, dat doet denken aan een kruising tussen The Go! Team en The Avalanches. Zie deze Tiny Desk Sessie, waarbij zangeres Orono Noguchi onverstoorbaar op verveelde toon blijft doorzingen, ondanks alle gekkigheid om haar heen.
16. Rhye – Blood
Rhye had ook al een plekje in mijn jaarlijstje van 2013 met het debuut Woman. Blood vind ik eveneens goed, hoewel het speciale er een beetje vanaf is. Het is wel nog steeds erg sfeervol.
17. Ariana Grande – Sweetener
Sweetener is een commercieel en artistiek succes voor zangeres Ariana Grande, en terecht. Alleen vanwege de ‘banger’ Everytime verdient ze al een plekje in deze lijst.
18. Tinashe – Joyride
Met Tinashe wil het maar niet lukken helaas. De r&b-zangeres blijft het proberen, maar Joyride was nogal rommelig en als geheel te zwak, ondanks enkele sterke nummers. Tinashe deed dit jaar mee aan Dancing With The Stars en gaat in een musical spelen, geen beste voortekenen. Hopelijk komt de definitieve doorbraak toch nog een keer.
19. Hatchie – Sugar & Spice EP
Stiekem geen volledig album, maar een ep van vijf nummers. Die zijn echter dusdanig veelbelovend (heerlijke dreampop) dat Hatchie tot mijn favorieten van het jaar behoort.
20. Amerie – 4AM Mulholland / After 4AM
Wat was ik onder de indruk van Amerie, toen ze in 2005 met 1 Thing een wereldhit had. Ze heeft daarna nooit meer het succes van die single kunnen evenaren. Dit jaar bracht ze opeens tegelijkertijd deze twee ep’s uit, die laten horen dat ze nog steeds een hele goede zangeres is. Blijven volhouden Amerie!