Wanneer het einde van het jaar nadert, is het weer tijd voor de jaaroverzichten. Beste films, boeken, concerten, politici, journalisten, sportmomenten en natuurlijk muziek. Waarschijnlijk kijken sommige critici, muziekjournalisten, bloggers  en andere (zelfbenoemde) Serieuze Muziekliefhebbers al maanden uit naar het moment waarop zij hun goede smaak kunnen tonen middels een top 10 (of meer) van favoriete albums. Hieraan moet ik natuurlijk ook meedoen, dus hieronder mijn favoriete 20 albums van 2013.

Het was nog niet eenvoudig een dergelijke lijst samen te stellen. Veel van wat ik dit jaar heb geluisterd kwam niet uit 2013. En natuurlijk realiseer ik me bij het maken van dit overzicht dat ik vooral heel veel muziek níét heb geluisterd. Ongetwijfeld zal ik later nog veel albums ontdekken die eigenlijk in deze top 20 opgenomen hadden moeten worden. De volgorde is, vooral bij de nummers 10 t/m 20, daarom niet heel strikt.

01. CHVRCHES – The Bones of What You Believe
Het doet een groot genoegen als de extreem snobistische en überkritische website Pitchfork, invloedrijk maar ook net zo goed gehaat, en berucht om de vaak nogal pretentieuze recensies,  je favoriete plaat van het jaar beloont met een mooi cijfer. Een 8,5 maar liefst! En dat is ook geheel terecht, want met The Bones of What You Believe heeft het Schotse trio CHVRCHES een geweldig album gemaakt. Grootste attractie is de zang van Lauren Mayberry, die over een fraaie stem beschikt met een aangename meisjesachtige lichtheid, terwijl ze in haar teksten juist behoorlijk scherp kan zijn (ze heeft blijkbaar nogal wat relationele appeltjes te schillen). Gecombineerd met de grotendeels volledig elektronische productie, verzorgd door de twee mannelijke bandleden, is het resultaat aantrekkelijke ‘synthpop’ van hoog niveau. Jammer dat Now Is Not The Time van de Recover EP het album niet gehaald heeft, maar daar staat dan weer het mooie Tether tegenover. Daarnaast maken zo ook goede remixen en hebben ze enkele leuke covers opgenomen. Mijn favoriete nummers: vooral The Mother We Share, Lungs, We Sink en Tether.
Hier nog een filmpje waarin de drie Schotten hun eigen favoriete album van het jaar presenteren.

02. Shout Out Louds – Optica
Ik was ze een beetje vergeten, maar dankzij dit skateboardfilmpje waarin een van hun oudere nummers werd gebruikt, kreeg ik de Zweedse indieband Shout Out Louds weer in het oog. Hun vierde album Optica is indiepop van de bovenste plank, en zit supergoed in elkaar, zoals dat bij Zweedse muziek meestal het geval is. Hoewel sommige tracks vrolijk zijn is dat bedrieglijk, want de onderliggende zwaarmoedigheid van hun vorige albums  is ook hier aanwezig. Nummers als Blue Ice of Where You Come In kunnen als je niet oplet zelfs een stralende zomerdag laten aanvoelen alsof het regent in november. Ik heb er dan ook al een tijdje niet meer naar geluisterd, moet ik toegeven.

03. Rilo Kiley – RKives
Helemaal volgens de ‘jaarlijstjesregels’ is het natuurlijk niet, een cd in je top 20 opnemen van een band die er rond 2010 (mogelijk definitief?) mee stopte. Maar ik vind dat je elke kans moet aangrijpen om iets van Rilo Kiley, en vooral van Jenny Lewis, in je jaarlijstje te zetten. Want zij blijft een fantastische zangeres, of ze het nu doet met Rilo Kiley, of solo, met haar vriendje of met The Watson Twins en een heleboel anderen. RKives bevat grotendeels niet eerder uitgebracht materiaal, naast b-kantjes, demo’s en een enkele remix. Inclusief het erg leuke The Frug, dat jarenlang alleen in matige kwaliteit op internet te vinden was.

04. Eefje de Visser – Het is
Van Eefje de Vissers debuut De koek (2011) was ik zeer onder de indruk, dus mijn verwachtingen waren hooggespannen voor opvolger Het is. Aanvankelijk kostte het me wat meer moeite om Het is te doorgronden, wat vooral kwam door de vocalen, die soms wat onduidelijk waren. Maar eenmaal gewend is dit opnieuw een origineel en vooral erg mooi album van de beste singer-songwriter van Nederland.

05. Waxahatchee – Cerulean Salt
Waxahatchee is Katie Crutchfield, een bijzonder productieve Amerikaanse zangeres en gitariste. Nadat ze stopte met haar (overigens erg leuke) punkbandje P.S. Eliot ging ze op de introverte tour, en maakte ze in haar eentje het album American Weekend. Opvolger Cerulean Salt klinkt wat minder ‘lo-fi’, maar is nog steeds een aantrekkelijk intieme cd, gevuld met 13 liedjes in net geen 33 minuten.

06. Austra – Olympia
Geslaagde opvolger van het toch al niet misselijke debuut Feel It Break (2011) van de Canadese electroband Austra, met aan het hoofd de klassiek geschoolde zangeres Katie Stelmanis. Afsluiter Hurt Me Now is een klapper van jewelste en mijn favoriete nummer (hier in een live-versie, waaruit blijkt dat het een interessant gezelschap is.)

07. Ron Sexsmith – Forever Endeavour
Afgelopen jaar heb ik veel naar Ron Sexsmith geluisterd. Toegegeven, dat waren vaker zijn eerdere albums dan Forever Endeavour, maar dit is opnieuw een erg mooie toevoeging aan een haast smetteloos oeuvre. Sexsmith, algemeen beschouwd als een van de beste singer-songwriters van zijn generatie (maar enorm ondergewaardeerd), levert hier weer een groot aantal aantrekkelijke liedjes af, vaak melancholiek maar altijd troostrijk.

08. Glasser – Interiors
Glasser is een project van de Amerikaanse zangeres Cameron Mesirow, die met Interiors haar tweede album heeft gemaakt. Productioneel is Interiors wat ‘conventioneler’ dan haar debuut Ring (2010) (hier een toffe video hoe dat live ging), hoewel er nog steeds geëxperimenteerd wordt met elektronica en spannende geluiden. Het belangrijkste is dat Mesirows zang onveranderd mooi is. De sfeer doet inderdaad soms denken aan Björk (en dan met name haar cd Vespertine), maar dat is in dit geval helemaal niet erg.

09. She & Him – Volume 3
Sommige mensen kunnen haar niet uitstaan, maar ik heb een groot zwak voor zangeres/actrice Zooey Deschanel. Of ze nu de ‘adorkable’ Jess speelt in New Girl, of zingt in She & Him, het duo dat ze vormt met M. Ward, ik vind haar leuk. Je zou kunnen zeggen dat ze als actrice altijd dezelfde rol speelt, en dat She & Him ook altijd hetzelfde album maakt. Geeft niks, want dat doen ze heel erg goed. Op Volume 3 staat weer genoeg bitterzoete retropop in sixtiessferen om bij te zwijmelen, of juist een traantje bij weg te pinken. I Could Have Been Your Girl, ja ja…

10. Ra Ra Riot – Beta Love
Beta Love is door veel fans ervaren als een teleurstellend album. Niet onbegrijpelijk, want het inzetten van drumcomputers en danceritmes lijkt op het eerste gehoor ver af te staan van de verzorgde indiepop met viool en cello van Ra Ra Riots eerdere cd’s. Ook ik was aanvankelijk niet overtuigd. Maar wie beter (vaker) luistert hoort dat er ook op Beta Love nog steeds mooie liedjes staan, ondanks die synthesizergeluiden. Sterker nog, Is It Too Much en When I Dream zijn twee van Ra Ra Riots beste nummers tot nu toe. Dus daarom toch een plekje in deze lijst.

En de rest:

11. After Dark 2
Tweede verzamelaar van het Italians Do It Better-label.
12. Camera Obscura – Desire Lines
Album nummer 5 al weer, en nog steeds goed.
13. Los Campesinos! – No Blues
Minder chaotisch en maniakaal dan voorheen, en daarom misschien wel nóg beter.
14. Rhye – Woman
Knap debuut vol met stijlvolle soulpop-electro-indie-r&b of zoiets.
15. Tegan & Sara – Hearththrob
Grote stijlbreuk met eerdere albums levert geweldige popliedjes op.
16. Au Revoir Simone – Move in Spectrums
Opnieuw bewijzen de drie dames dat keyboards, drumcomputers en melancholieke zang goed samengaan.
17. Basia Bulat – Tall Tall Shadow
Indrukwekkend derde album van Canadese zangeres en multi-instrumentaliste.
18. Villagers – {Awayland}
Een voller (band)geluid, nog steeds sterke liedjes, en erg goed op Crossing Border 2013.
19. Neko Case – The Worse Things Get, the Harder I Fight, the Harder I Fight, the More I Love You
Beetje lange titel, maar wanneer je zo’n stem hebt mag alles.
20. Josh Ritter – The Beast in Its Tracks
Veelgeprezen singer-songwriter verwerkt zijn echtscheiding.

Speciale vermelding:
The Lonely Island – The Wack Album
Flauw, puberaal, plat, typisch Amerikaans en ga zo maar door, maar stiekem toch ook wel weer grappig: The Wack Album van The Lonley Island, het Amerikaanse trio dat de popwereld parodieert. Want (moet ik het nog spellen?); (punt komma) YOLO!