Het netwerk van Jenny Lewis

Het netwerk van Jenny Lewis

Maandag 8 september gaf Jenny Lewis, hoog in mijn lijstje van favoriete zangeressen, een optreden in de Heineken Music Hall in Amsterdam. Lewis verzorgde het voorprogramma van Beck. Stiekem vond ik het voorprogramma beter dan de hoofdact, maar goed, ik was daar dan eigenlijk ook voor Jenny Lewis. Beck was op tournee ter promotie van zijn dit jaar verschenen album Morning Phase, en ook Jenny Lewis heeft een nieuw plaat: The Voyager. Het is niet toevallig dat juist zij het voorprogramma verzorgde, want Beck produceerde de eerste single van The Voyager, Just One of the Guys. Beck is slechts een van de vele bekende namen die te vinden zijn in de credits van het grotendeels door Ryan Adams (dat is er al één!) geproduceerde The Voyager. Jenny Lewis werkt graag samen, zo vertelde ze in een interview, en dat blijkt ook hier weer. De ‘Emmylou Harris van de indie’ wordt ze weleens genoemd, en dat is gezien de vele gasten op haar albums, en haar bijdragen bij anderen, zeker toepasselijk.

Jenny Lewis Heineken Music Hall The Voyager
De foto is wat onscherp, maar ze was er echt: Jenny Lewis in de Heineken Music Hall.

Rilo Kiley
Jenny Lewis speelde in haar korte set (8 nummers) in de HMH twee liedjes van haar vroegere band Rilo Kiley. Ze richtte Rilo Kiley in 1998 op met haar vriend Blake Sennett, en de band zou tot 2011 blijven bestaan. Lewis en Sennett hadden beide een achtergrond als kindacteur, maar Lewis stopte op een gegeven moment met acteren en koos voor muzikale carrière. Gelukkig maar, want ze heeft een fantastische stem.

Rilo Kiley maakte vier (erg goede) albums, waarop de band een kruising liet horen tussen alt.country en indierock. Altijd toegankelijk, geweldig gezongen door Lewis en met intelligente en humoristische teksten. Rilo Kiley’s platen werden onder meer uitgebracht bij Saddle Creek, het label van Conor Oberst, van Bright Eyes. Met die band ging Rilo Kiley dan ook regelmatig op tournee. Een van de leden van Bright Eyes is Mike Mogis, die twee Rilo Kiley-albums produceerde. Mogis is tegenwoordig een spin in het web van de alternatieve country en indiefolk, die werkelijk overal opduikt als producer.
Hoewel Lewis de meeste nummers bij Rilo Kiley zong, nam ook Sennett een deel van de vocalen voor zijn rekening. Niet iedereen was daar even blij mee, en gelukkig beperkte hij zich meestal tot een of twee nummers. Sennett kon zich wel volledig uitleven bij zijn andere band, The Elected, en hoewel ik absoluut geen fan ben van zijn zang, vallen hun platen me alles mee. Het is een voorbeeld van de zijprojecten waarbij Jenny Lewis en Blake Sennett betrokken waren.
In 2007 verscheen het laatste reguliere Rilo Kiley-album, Under the Blacklight. Het liet een meer popgericht geluid horen dan de vorige albums, onder meer geïnspireerd door de seventiesrock van Fleetwood Mac. Daarna laste de groep een langdurige pauze in, tot uiteindelijk bleek dat ze definitief ermee stopten. In 2013 verscheen nog wel de restjesverzamelaar Rkives, die nogmaals onderstreepte hoe goed de band was.

Lewis opende in Amsterdam met Silver Lining, tevens het openingsnummer van Under the Blacklight. Als ik het internet mag geloven gaat het over haar relatie met Sennett. Een mooi nummer, zeker in een akoestische soloversie, zoals de onderstaande opname van het Coachella-festival in 2009 laat zien. (Hier een andere mooie versie, met publieksparticipatie, en hier de officiële video.) Volledig gestript van de productionele franje blijft alleen de kern over, door Lewis vanuit haar tenen gezongen. Zeer indrukwekkend!

The Postal Service
Een van de zijprojecten waaraan Jenny Lewis meewerkte was het album Give Up (2003) van The Postal Service, een project van Death Cab for Cutie-zanger Benjamin Gibbard en producer Jimmy Tamborello, ook bekend als Dntel. Jenny verzorgde in enkele nummers de achtergrondvocalen. Give Up werd een grote hit in de V.S., en hoewel The Postal Service, een ‘fictieve band’ zoals Gibbard het zelf noemde, nooit een vervolg uitbracht bleef de groep populair. In 2013 kwam er dan ook een heruitgave van Give Up, en een bijbehorende reünietournee. Op deze tournee ging Jenny Lewis mee als derde bandlid en achtergrondzangeres.

 

Jenny and Johnny: met vriend Johnathan Rice
Inmiddels heeft Jenny Lewis al lange tijd een relatie met de Schots-Amerikaanse singer-songwriter Johnathan Rice. Hij maakte tot nu toe drie albums (allemaal leuk), waaraan Jenny vanzelfsprekend bijdragen leverde. Maar daar bleef het niet bij, want in 2010 maakten ze onder de naam Jenny and Johnny het album I’m Having Fun Now. Echt een hele leuke plaat, gevuld met elf supermelodieuze liedjes waarvan enkele (Scissor Runner, Big Wave) in een betere wereld enorme hits zouden zijn geworden. Een van mijn andere favorieten is My Pet Snakes, hieronder live op het Coachella festival (Californië) in 2011. De cryptische tekst van My Pet Snakes is goed voor veel speculatie onder de fans, want in het nummer zouden Jenny en haar nieuwe vriendje afrekenen met Blake Sennett. Of het waar is weet ik niet, maar ik vind het in ieder geval een erg fijne track. Bij een radiosessie uit 2010 speelden ze overigens al een versie van Just One of the Guys, dat dus pas in 2014 als single zou verschijnen.

Johnathan Rice heeft overigens ook een bescheiden carrière als acteur. In de biopic Walk the Line, over het begin van de carrière van Johnny Cash en Cash’s liefde voor June Carter, speelde Rice namelijk niemand minder dan Roy Orbison. Het is geen grote rol en je moet ook goed opletten om hem te herkennen, dus ik heb onlangs de film maar opnieuw bekeken (geen straf overigens). Het leuke van de film is dat de acteurs zelf alles zingen, zowel Joaquin Phoenix (Cash) als Reese Witherspoon (Carter), en ook Rice in de rol van Orbison. Op de speciale editie van Walk the Line is de volledige versie van het nummer te vinden dat Rice in de film uitvoerde: het door Cash geschreven You’re My Baby. Voor de volledigheid: het is geen soundmixshow, dus Rice lijkt niet op Orbison, en hij klinkt ook niet als ‘The Big O’.

Rabbit Fur Coat: samen met The Watson Twins
Het eerste eigen album van Jenny Lewis buiten Rilo Kiley was Rabbit Fur Coat uit 2006, dat ze samen maakte met The Watson Twins, een eeneiige tweeling die op deze site al eerder voorbij kwam. De zussen Watson verzorgden de achtergrondvocalen in de op country en americana leunende liedjes van Lewis, die dankzij de (vaak wrange) humor altijd een scherp randje hielden. Een van de opvallendste nummers op Rabbit Fur Coat is Handle With Care, oorspronkelijk van supergroep Traveling Wilburys (George Harrison, Bob Dylan, Roy Orbison, Tom Petty en Jeff Lynne). Lewis kreeg voor deze cover hulp van Conor Oberst (zie hierboven), Benjamin Gibbard (idem) en M. Ward. Deze M. Ward kennen we vooral van She & Him, het duo dat Ward vormt met actrice/zangeres Zooey Deschanel. Maar ook solo heeft hij diverse fraaie albums gemaakt. Hij produceerde vier nummers van Rabbit Fur Coat, voor de overige tracks tekende (alweer) Mike Mogis. Ward en Mogis zitten samen met diezelfde Oberst en Jim James (My Morning Jacket) in de band Monsters of Folk. De titel supergroep lijkt me hier ook wel op zijn plaats. De connecties gaan trouwens nog verder, want Benjamin Gibbard en Zooey Deschanel waren enkele jaren getrouwd.

Acid Tongue: Elvis Costello en vele anderen
Bleek uit Rabbit  Fur Coat al dat Jenny Lewis een interessant adresboekje heeft, voor Acid Tongue (2008) haalde ze er nog meer mensen bij, misschien zelfs bijna te veel. Johnathan Rice was natuurlijk van de partij, net als de drummer van Rilo Kiley. Ook M. Ward deed weer mee, evenals Zooey Deschanel. Ook Chris Robonsin (Black Crowes), Benji Hughes, Paz Lenchantin (A Perfect Circle, Zwan), Jonathan Wilson en Blake Mills leverden een bijdrage. Zelfs Lewis’ zusje was op een nummer te horen, net als haar vader, met wie ze jarenlang geen contact had gehad, op mondharmonica.

Jenny Lewis Zooey Deschanel Acid Tongue The Voyager
Zooey Deschanel en Jenny Lewis.

De bekendste en grootste naam tussen de vele gasten was echter Elvis Costello. Hij zong mee in het nummer Carpetbaggers, hieronder te zien bij David Letterman (de langharige gitarist is dus Johnathan Rice, en de enthousiaste dame op drums is Barbara Gruska van de band The Belle Brigade). Lewis op haar beurt leverde (samen met Rice) weer een aanzienlijke bijdrage op Costello’s album Momofuku, ook uit 2008. Meer dan een wederdienst, want Costello had al eerder laten blijken fan te zijn van Lewis, sinds Rilo Kiley’s derde album More Adventurous (2004). Het was blijkbaar geen enkel probleem om al deze mensen op het juiste moment in de studio te krijgen, want Acid Tongue werd in slechts drie weken opgenomen.

The Voyager: hulp van ‘spirit guide’ Ryan Adams
De opvolger van Acid Tongue liet lang op zich wachten, wat te maken had een moeilijke periode in Lewis’ privéleven. Haar vader overleed, en ook Rilo Kiley ging definitief uit elkaar. Waarschijnlijk hierdoor had Jenny lange tijd ernstige last van slapeloosheid. Uiteindelijk kwam ze er over heen, en kon ze gaan werken aan nummers die al jaren op de plank lagen. Hiervoor riep ze de hulp in van Ryan Adams, die haar in zijn eigen, analoge studio (Pax Am) liet opnemen. Mooi is hoe Adams in een interview over Lewis praat: hij is vol lof over haar talenten, maar zag ook hoe ze worstelde met zichzelf en haar muziek. Om haar te helpen probeerde hij Lewis uit haar comfortzone halen, bijvoorbeeld door te verbieden dat ze haar opnames terug luisterde.  Ook liet hij haar verplicht naar nummers van de band Creed luisteren (!). Adams vergelijkt zijn bijdrage aan The Voyager met de hulp van Sam aan Frodo in The Lord Of The Rings: hij bracht haar ver, maar de laatste stappen moest ze zelf zetten. Met ook Ryan Adams’ eigen nieuwe album uit is zijn invloed op The Voyager wel hoorbaar: met name het gitaargeluid van sommige nummers hoor je ook op Adams’ plaat terug.

Jenny Lewis Ryan Adams Pax Am Studio The Voyager
Jenny Lewis en Ryan Adams in de Pax Am Studio (foto: Alice Baxley – thebaxley.tumblr.com)

Behalve Adams produceerde dus ook Beck een nummer. Andere gasten op The Voyager zijn o.a. Lou Barlow (Dinosaur Jr., Sebadoh), Mickey Madden (Maroon 5), Benmont Tench (Tom Petty and the Heartbreakers) en opnieuw The Watson Twins. (Johnathan Rice noem ik niet eens meer.) Twee andere folkzussen waren ook van de partij: Johanna en Klara Söderberg van First Aid Kit. En natuurlijk deed ook Mike Mogis weer mee. Diezelfde Mogis produceerde trouwens First Aid Kits twee laatste albums. En First Aid Kit was weer te horen op het meest recente album van Conor Oberst (zie meerdere keren hierboven), terwijl Oberst op zijn beurt meedeed in King of the World van First Aid Kit. Zo is iedereen weer met elkaar verbonden.

Soundtracks: een hond onderweg naar huis
Zoals hierboven al genoemd was Jenny Lewis in haar kinderjaren actrice. Toen ze 2,5 jaar oud was deed ze mee aan haar eerste commercial, waarna er nog tientallen zouden volgen. Ze verdiende hiermee voldoende geld om kostwinner van het gezin te zijn. Daarnaast had ze in de jaren tachtig kleine rollen in sitcoms en andere televisieseries. Ook speelde ze in enkele op tieners gerichte (televisie)films. De bekendste daarvan zijn Troop Beverly Hills en The Wizard (beide uit 1989). The Wizard (hier de trailer) was gemaakt ter promotie van Nintendo, en is inmiddels algemeen erkend als verschrikkelijk slechte film. Op een zeker moment had Lewis genoeg van de film- en televisiewereld, en als je dit bizarre interview uit 1991 ziet, waarin de 15-jarige Jenny onder meer haar hoedencollectie showt en trampoline springt begrijp je ook wel waarom.
Jenny sloot zich ook weer niet volledig af van film en televisie, want ze werkte mee aan diverse soundtracks. Niet alleen werden eerdere (Rilo Kiley-)tracks gebruikt in films en series, ook schreef ze enkele nieuwe nummers. Voor de soundtrack van de serie Girls bijvoorbeeld maakte ze samen met Rostam Batmanglij (Vampire Weekend) het nummer Completely Not Me. Op een van de soundtrack-cd’s van de tv-serie True Blood zingt ze samen met Eric Burdon (The Animals/War) een versie van Don’t Let Me Be Misunderstood. Haar beste bijdrage aan een soundtrack komt uit de animatiefilm Bolt. Voor deze film, over de hond Bolt (stem: John Travolta) die een lange reis maakt om terug te keren naar zijn baasje (stem: Miley Cyrus) en onderweg vriendschap sluit met een zwerfkat en een hamster, maakte Lewis het nummer Barking at the Moon, dat een prominente plek in de film kreeg. Het werd geproduceerd door Gillian Welch (en haar vaste partner David Rawlings), een van de bekendste namen uit de hedendaagse americana. Ook voor de dit jaar verschenen films Very Good Girls en Song One schreef Jenny de soundtracks.

En dan nog…
De diverse bijdragen van Jenny Lewis als (achtergrond)zangeres aan nummers van o.a. Brandon Flowers, Wavves, Gary Louris, Dntel, Ben Lee, The Whispertown 2000, Cursive en The Good Life. Ongetwijfeld zal ik er nog wat gemist hebben.

Het mag nu wel duidelijk zijn dat Jenny Lewis een ontzettend productief artieste is (en dat ik groot fan ben). Hopelijk blijft ze dat volhouden, want ze schrijft geweldige liedjes en heeft een van de beste stemmen uit de (alternatieve) popmuziek.

Reacties zijn gesloten.