Courtney Barnett: niet te missen ‘deadpan slacker rock’
Sommige Engelse termen zijn echt onvertaalbaar naar het Nederlands. Want wat moeten we nu met ‘deadpan slacker rock’, zoals de muziek van Courtney Barnett op meerdere websites wordt omschreven? ‘Deadpan’ laat zich vertalen als ‘droge humor’, en een ‘slacker’ is een nietsnut of een luiwammes, iemand die liever op de bank hangt in plaats van te werken, al dan niet met een jointje of biertje bij de hand. Denk aan ‘The Dude’ uit The Big Lebowski en je hebt een idee. Kom ik uit bij ‘droogkomische lanterfanter rock’. Bekt toch net wat minder lekker. Maar wat maakt het ook uit, waar het om gaat is dat Courtney Barnett erg cool is, en dat haar niet te missen eerste album The Double EP: A Sea of Split Peas met een jaar vertraging ook in Nederland is verschenen.
Courtney Barnett komt uit Melbourne, Australië en bracht in 2012 haar eerste EP uit: I’ve Got a Friend Called Emily Ferris. Een tweede EP volgde een jaar later: How To Carve a Carrot Into a Rose. De van deze EP afkomstige single Avant Gardener kreeg ook buiten Australië aandacht (hier de videoclip). Geheel terecht, want het is erg leuk nummer. Heerlijk nonchalant, haast achteloos gezongen, voorzien van een lekkere groove en niet te vergeten met een zeer amusante tekst. Barnett zingt dat ze op een dag besluit wat aan de tuin te doen, want die ziet er niet uit. Het gaat allemaal voorspoedig (‘I feel pro-active / I pull out weeds’), totdat ze een astma-aanval krijgt… Hieronder het nummer, met band, tijdens een sessie voor de BBC op het Glastonbury festival, afgelopen weekend (altijd een geweldig festival als ik op de beelden af ga.)
Barnetts twee EP’s werden in 2013 uiteindelijk samengevoegd tot haar debuutalbum The Double EP: A Sea of Split Peas, dat in 2014 ook officieel in Nederland is uitgekomen. Gelukkig maar, want het is een erg goede plaat. Behalve Avant Gardner staan er nog meer vrij geniale, inderdaad vaak komische nummers op, zoals History Eraser (met grappige videoclip) of Lance Jr (openingszin: ‘I masturbated to the songs you wrote’) en het haast acht minuten voortslepende Are You Looking After Yourself?, met een lekker ‘rammelend’ gitaarlijntje.
Ongetwijfeld doet de muziek van Courtney Barnett denken aan tal van indiegroepen en -artiesten uit de jaren negentig – met Pavement en Beck sowieso hét decennium van de slacker rock. Maar aangezien ik toen nauwelijks naar ‘gitaarmuziek’ luisterde, zijn die toen een beetje aan mij voorbijgegaan, hoewel zelfs ik wat van Nirvana kan terughoren, bijvoorbeeld in Lance Jr. En Barnett coverde voor het Britse muziekblad NME een nummer van The Lemonheads (een populaire grungeband uit begin jaren negentig), dus die invloeden zijn er zeker. Verschillende mensen op youtube merkten haar vieze nagels op, wellicht van het tuinieren?
Een van mijn favoriete tracks is niet op The Double EP te vinden: Depreston. Het is een nieuw nummer dat ze onder meer speelde bij een Tiny Desk sessie van de NPR (ja, ook Courtney Barnett was daar). Wat mij betreft brengt ze het nummer zo snel mogelijk uit, want het klinkt hier, in deze uitgeklede versie echt geweldig. En wat heeft haar gitaar een mooi geluid! (Kijk vooral de hele sessie.) Ook de versie met band is trouwens zeer aanstekelijk (hier te bekijken).
Courtney Barnett stond afgelopen zondag op het festival Down The Rabbit Hole, in de buurt van Nijmegen. Daar had ze concurrentie van de wereldkampioenschappen voetbal, zodat maar weinig mensen kwamen kijken, zo las ik in de recensies. Jammer, dus hopelijk komt ze snel weer naar Nederland voor een clubtour. Ze verdient veel meer aandacht, want wat mij betreft heeft Courtney Barnett een van de leukste en beste albums van 2014 gemaakt – dat dus eigenlijk uit 2013 komt.