Jaarlijstjes horen net zo bij het einde van het jaar als de oudejaarsconference, oliebollen en (nog altijd) vuurwerk. Met de oudejaarsconference moet je het net treffen, hetzelfde voor oliebollen aldus het AD en met vuurwerk heb ik niks. Maar een lijstje maken van favoriete albums doe ik graag! Muziekjaar 2016 werd gedomineerd door het overlijden van enkele iconen uit de popmuziek, zoals David Bowie, Prince, Leonard Cohen en George Michael. Gelukkig kwam er ook genoeg goede muziek uit. Daarom, net als in 2013, 2014 en 2015, hier mijn 20 favoriete albums voor mijn jaarlijstje 2016.

01. The Radio Dept. – Running Out of Love
Veel albums brengt de Zweedse band The Radio Dept. niet uit. Op Running Out of Love hebben we zes jaar moeten wachten. De vierde plaat van de Zweden is wel weer een hele goede. Ditmaal zeer elektronisch, met invloeden van dance uit de jaren 90. Nog altijd is The Radio Dept. zeer politiek geëngageerd en maatschappijkritisch. Het openingsnummer Sloboda Narodu bijvoorbeeld verwijst naar het motto van de Joegoslavische partizanenbeweging tijdens de Tweede Wereldoorlog: ‘Smrt fašizmu, sloboda narodu!’. Oftewel: ‘Dood aan het fascisme, vrijheid voor het volk!’. Daarmee is het een vervolg op de eerdere single Death to Fascism. Op Wikipedia is meer te lezen over de akelige achtergrondgeschiedenis van de strijdkreet. Ook in Swedish Guns spreekt The Radio Dept. zich uit, ditmaal tegen de Zweedse wapenindustrie. Zweden is namelijk een van de grootste wapenexporteurs van Europa: ‘If you want something done / Get Swedish guns’.

Aan videoclips lijkt The Radio Dept. niet te doen. En ook op livesessies voor radiostations kun je de groep niet betrappen. Dat schiet niet op als je iets van ze wilt laten zien. Maar ze gaan soms wel op tournee, in 2017 doen ze zelfs Nederland aan. Tijdens een concert in Seoul in juni dit jaar maakte iemand vanuit het publiek onderstaand filmpje van Committed to the Cause. Niet ideaal, maar beter dan niets.

02. Lydia Loveless – Real
Lydia Loveless is al vaker hier besproken, en kwam ook al eerder terug in mijn jaarlijstje van 2014. Toen op de tweede plek met Somewhere Else, en dit jaar op dezelfde plaats met Real. Loveless blijft ijzersterke nummers schrijven over de ups en downs van het (liefdes)leven. Behoorlijk stevig rockend dit keer, zodat de countryinvloeden nog verder naar de achtergrond zijn verdwenen. Ze brengt alles bijzonder geloofwaardig en dat is waarschijnlijk ook haar grootste kracht.

03. Amanda Bergman – Docks
Een van mijn favoriete ontdekkingen van 2016 is Amanda Bergman. Al langer actief als zangeres bij diverse bands, maar pas dit jaar debuterend met een soloalbum. Ik vind het moeilijk uit te leggen, maar Docks klinkt heel erg Zweeds naar mijn idee. De nummers hebben een bepaalde ‘leegte’, die je vaak terug hoort bij Zweedse artiesten. En in dit geval is dat heel positief. Haar optreden in Rotown dit jaar vond ik erg leuk. Ze bleek daar een stuk vrolijker en speelser dan je misschien op basis van haar muziek zou verwachten. Ook goed: haar band Amason, maar die brachten hun album in 2015 uit dus dat telt niet mee. (De mevrouw in onderstaande video is niet Amanda trouwens, maar haar moeder!)

04. Eefje de Visser – Nachtlicht
Nachtlicht is Eefje de Vissers derde album. Met nummer twee Het is stond ze in mijn jaarlijstje van 2013. Wat ik toen schreef gaat ook nu weer op, want Nachtlicht had even tijd nodig. ‘Maar eenmaal gewend is dit opnieuw een origineel en vooral erg mooi album van de beste singer-songwriter van Nederland.’ Niks meer aan toe te voegen.

05. The Divine Comedy – Foreverland
Neil Hannon van The Divine Comedy kan bij mij weinig fout doen. Behalve misschien dat een nieuwe plaat altijd lang op zich laat wachten. Foreverland is de opvolger van Bang Goes the Knighthood (2010) en is weer ‘vintage’ The Divine Comedy. Dat betekent veel verhalende nummers vol ironie, vaak voorzien van een retrogeluid. Soms kunnen alle knipogen wat te veel worden, maar Hannon brengt dat altijd weer in evenwicht met enkele uitschieters. Dit keer zijn dat voor mij o.a. The Pact, I Joined the Foreign Legion (to Forget) en vooral het wonderschone To the Rescue.

06. case/lang/veirs – case/lang/veirs
Geweldige samenwerking tussen zangeressen Neko Case, kd lang en Laura Veirs. Van de drie ken ik Neko Case het beste, en ik zou haar ook mij favoriet willen noemen. Toch zijn het de liedjes van Laura Veirs die er voor mij uitspringen. Er staat geen enkel slecht nummers op case/lang/veirs, maar Veirs weet me met haar persoonlijke teksten echt te raken. Haar Best Kept Secret vind ik een fantastisch nummer, een van de mooiste van 2016. Een liefdesliedje over de kracht van vriendschap, zo zou je het kunnen noemen. Het hoogtepunt van een prachtige plaat.

07. Basia Bulat – Good Advice
Basia Bulat zag ik dit jaar live in Rotown. Een erg fijn optreden van de Canadese, die zowel imponeerde met haar zang als met de hoeveelheid instrumenten die ze bespeelde. Good Advice is gewoon weer erg goed, net als de drie voorgangers.

08. Tegan and Sara – Love You to Death
Met Love You to Death gaan Tegan and Sara verder op de weg die ze met Heartthrob (2013) waren ingeslagen. Dat betekent dat de gitaren zijn ingeruild voor keyboards, en de indierock heeft plaats gemaakt voor elektronische pop. Voor sommige fans van het eerste uur moeilijk te verteren, maar Love You to Death bevat nog altijd geweldige liedjes. En thematisch zijn Tegan and Sara ook niet veel veranderd. Net als Heartthrob geproduceerd door Greg Kurstin, dus Love You to Death klinkt subliem.

09. Amber Arcades – Fading Lines
Een onverwacht goede plaat, en nog uit Nederland ook. Over het bijzondere verhaal van Amber Arcades, oftewel Annelotte de Graaf is veel geschreven. Hoe ze met haar spaargeld naar New York ging om daar haar plaat te maken, en getekend werd bij een Engels label. Maar bovenal is Fading Lines een bijzonder sfeervol debuut, met als een van de uitschieters het bijna zeven minuten durende Turning Light.

10. Karl Blau – Introducing Karl Blau
Ik had nog nooit van Karl Blau gehoord, tot Jenny Lewis zijn Introducing noemde als een van haar favorieten van 2016. Gauw luisteren dus, en daar heb ik geen spijt van gekregen. Karl Blau is een wat excentrieke Amerikaanse zanger die al heel lang bezig is en dan ook een aardige reeks platen uitbracht. Maar tot een doorbraak kwam het nooit. Wellicht dat Introducing Karl Blau daar verandering inbrengt. Hierop zingt Blau covers van countryklassiekers uit de jaren 60 en 70 (!). Het pakt fantastisch uit, mede dankzij de productie van Tucker Martine. Die is overigens de echtgenoot van Laura Veirs en produceerde ook case/lang/veirs (zie nummer 6 hierboven).

En de rest:

11. Låpsley – Long Way Home
Veelbelovend debuut van de jonge zangeres/producer Låpsley (Holly Fletcher) dat doet denken aan andere ‘elektronische singer-songwriters’ zoals James Blake en Jamie xx.
12. Banks – The Altar
Opvolger van Banks debuut Goddess (2014). Ook nu de Amerikaanse zangeres weer openhartig en persoonlijk in donkere, vet geproduceerde elektronische r&b-tracks.
13. Marlon Williams – Marlon Williams
Voor liefhebbers van roots-mannen was 2016 met platen van o.a. Robert Ellis, Luke Winslow-King en The Cactus Brothers een goed jaar. Een van de meest opvallende albums kwam van de Nieuw-Zeelander Marlon Williams, die met zijn titelloze debuut veel indruk maakte. Ik zag hem dit jaar een korte sessie spelen in Arminius.
14. Andy Shauf – The Party
Live in de – overigens prachtige – Paradijskerk vond ik Andy Shauf maar een saaie piet. Shauf kwam wel heel bedeesd over, en maakte nauwelijks contact met het publiek. Zijn album The Party daarentegen vind ik erg fijn.
15. Frankie Cosmos – Next Thing
Op Next Thing speelt Frankie Cosmos (Greta Kline) vijftien liedjes in nog geen half uur. In de beste ‘do it yourself-traditie’ houdt ze het simpel en zonder franje of opsmuk, maar heel doeltreffend.
16. Roosevelt – Roosevelt
Vrolijk stemmende synthpop van de Duitse producer Roosevelt (Marius Lauber), die een groot publiek verdient.
17. Brian Fallon – Painkillers
Soms is het fijn om lekker rechttoe rechtaan te rocken, en dat kan heel goed met dit solodebuut van Brian Fallon (The Gaslight Anthem). Painkillers bevat meesterlijke Amerikaanse rock uit de Springsteen-school.
18. Haley Bonhar – Impossible Dream
Pittige powerpop van deze Amerikaanse singer-songwriter, vaak met behoorlijk bijtende teksten. Voor mij was Bonhar nieuw, maar het sterke Impossible Dream bleek al haar zesde album.
19. Drive-By Truckers – American Band
Ook zonder Jason Isbell maken de Drive-By Truckers nog steeds goede albums. American Band is geïnspireerd door de politieke situatie in de V.S. van 2016, en bevat onder meer het indrukwekkende What It Means (zie deze Tiny Desk-sessie).
20. Tinashe – Nightride
Met meerdere mixtapes en haar officiële debuut Aquarius (2014) leek r&b-zangeres Tinashe op weg naar het sterrendom. Sindsdien lijkt ze vooral met haar label te strijden over de opvolger. In de tussentijd bracht ze daarom maar een volgende mixtape uit: Nightride. Opnieuw goed, dus hopelijk komt in 2017 dat echte nieuwe album.

En dan nog:

Heruitgave van het jaar:
P.S. Eliot – 2007-2011
Meer dan twee uur knallen met de tweelingzussen Katie en Allison Crutchfield van P.S. Eliot. Katie kennen we van Waxahatchee en Allison van Swearin’, maar daarvoor zaten ze samen in punkband P.S. Eliot. 2007-2011 verzamelt in vijftig tracks al hun muziek uit de periode 2007-2011: twee albums, twee ep’s en nooit eerder uitgebrachte demo’s. Geremastered en voor het eerst op cd, want voorheen verschenen hun platen alleen op lp of als download.

Bandnaam van het jaar:
Nice As Fuck – Nice As Fuck
Achter deze bijzondere bandnaam gaat een echte supergroep schuil. Het trio Nice As Fuck bestaat namelijk uit Jenny Lewis, Erika Forster (Au Revoir Simone) en Tennessee Thomas (The Like). Als ik eerlijk ben vind ik hun titelloze mini-album wat minder goed dan gehoopt/verwacht. Meer dan bas, drums en zang is het vaak niet. Maar je moet iedere kans aangrijpen om iets van Jenny Lewis in je jaarlijstje te zetten, zo parafraseer ik mijzelf, dus hierbij. En de video van Door is natuurlijk lekker hip. ‘Give a damn!’