Jaarlijstje 2015: 20 favoriete albums

Jaarlijstje 2015: 20 favoriete albums

Eind van het jaar, dus lijstjestijd! Dat begint op deze site nu een gewoonte te worden, net zoals mijn opmerkingen daarover (zie 2013 en 2014). Dus die zal ik dit keer maar heel beperkt houden: iedereen doet het, dus ik ook, en het is ook leuk om te doen. Wel heb ik aandachtig de tips van het blog Noisey over een perfect eindejaarslijstje gelezen, zodat ook ik nu kan pronken met mijn ‘fantastische muzieksmaak’. Want dat is nu eenmaal de bedoeling van zo’n lijstje, aldus Noisey. Hieronder dus mijn 20 favoriete albums, voor mijn jaarlijstje 2015.

Jaarlijstje 2015 Waxahatchee Ivy Tripp
Katie Crutchfield van Waxahatchee met haar eigen Ivy Tripp, mijn favoriete album van 2015.

01. Waxahatchee – Ivy Tripp
Welke plaat op de eerste plaats zou moeten vond ik dit jaar niet eenvoudig. Ik twijfelde namelijk tussen Waxahatchee en Courtney Barnett. Uiteindelijk is Ivy Tripp van Waxahatchee het geworden, dat veel indruk op mij heeft gemaakt. Naar voorbeeld van voorganger Cerulean Salt (2013) heeft Katie Crutchfield het rudimentaire geluid van haar debuut American Weekend (2012) nog meer aangekleed. Waxahatchee klinkt daardoor nu meer als een echte band, hoewel het Crutchfields project is. De liedjes zijn nog altijd kort, en gelukkig onveranderd mooi, gezongen op een manier die mij iedere keer weet te raken. Dit jaar heb ik Waxahatchee ook twee keer live gezien: op Best Kept Secret en in Tilburg. Het eerste optreden was niet geweldig, het tweede gelukkig een stuk beter, hoewel de band nog steeds niet heel veel plezier uitstraalde. En dat terwijl Crutchfield in interviews altijd heel aardig en lief overkomt, zoals in dit gesprek met de professionele weirdo Nardwuar. Het stukje dat ik voor Muziekweb over Ivy Tripp schreef is hier te lezen. En hieronder een akoestische uitvoering van La Loose, een van mijn favoriete liedjes van Ivy Tripp. Mooi hoor!

02. Courtney Barnett – Sometimes I Sit and Think, And Sometimes I Just Sit
2015 was zonder twijfel het jaar van Courtney Barnett. De Australische, die in 2014 al veel indruk maakte met haar twee gebundelde EP’s, bracht dit jaar haar officiële debuut uit, dat wereldwijd juichend werd ontvangen. En terecht, want het is een geweldig album, met meerdere ijzersterke liedjes, en Barnett is zelf ook een erg leuk artieste. Lang getwijfeld dus, of dit mijn nummer een moest zijn, maar Waxahatchee raakte me net iets meer. Eerder schreef ik al een stukje op deze site over Courtney Barnett, en waarom ik haar zo leuk vind. Mijn recensie voor Muziekweb is hier te lezen.

03. Jason Isbell – Something More Than Free
Jason Isbell, voormalig lid van southern rockband Drive-By Truckers, maakte meerdere soloalbums, maar pas in 2013 brak hij door met het fenomenale Southeastern, vol persoonlijke tracks waarin hij geen gevoelig onderwerp leek te schuwen. Opvolger Something More Than Free is zeker even goed, hoewel ik net iets meer tijd nodig had om de plaat te waarderen. Waarschijnlijk omdat deze op het eerste gehoor wat luchtiger klonk. Maar ook hier staan nummers op die je naar de keel grijpen, zoals Children of Children, waarin hij zingt over zijn moeder, die slechts 17 jaar oud was toen ze hem kreeg: ‘All the years I took from her / Just by being born’. Hieronder dat nummer in een liveversie.

04. CHVRCHES – Every Open Eye
Tweede album van CHVRCHES, de Schotse groep die met hun debuut The Bones of What You Believe nog op de eerste plek in mijn jaarlijstje van 2013 stonden. Every Open Eye is niet heel veel anders dan het debuut, dus nog steeds heel goed. Een nummer met de impact van Tether ontbreekt, maar Leave a Trace, Clearest Blue en Empty Threat zijn dit keer echte knallers. Extra pluspunten ook voor zangeres Lauren Mayberry, die zich uitspreekt tegen de vaak weinig vriendelijke en respectvolle manier waarop vrouwelijke artiesten zowel door de pers als door het publiek worden benaderd, ook al levert dat haar juist weer extra (virtuele) negativiteit op.

05. Natalie Prass – Natalie Prass
Titelloos debuut van Natalie Prass, die zowel een zwoel soulgeluid kan benaderen als kan klinken als een Disney-prinses. Ook de zeer verzorgde productie trekt de aandacht, vol met blazers, fluiten en strijkers. Prass zag ik dit jaar live in Bird, maar eerder zag ik haar al eens toen ze deel uitmaakte van de begeleidingsband van Jenny Lewis. En ook met Ryan Adams (hier op nummer 7) ging ze op tournee: als voorprogramma, en soms deed ze mee als gastvocaliste. Zodat ze zelfs een keer niet alleen met Adams, maar ook nog met Jason Isbell (zie nummer 3) op het podium stond (zie deze opname).

06. Villagers – Darling Arithmetic
Bijzonder mooi derde album van Villagers, oftewel de Ierse singer-songwriter Connor O’Brien, die deze plaat geheel in zijn eentje opnam. Inclusief Hot Scary Summer, dat ik voor het eerst hoorde op Crossing Border 2013 en ook hier in de albumversie veel indruk maakt. Begin 2016 verschijnt al weer een nieuwe plaat, met alternatieve versies van eerder werk (een voorproefje is hier te bekijken). Hier mijn recensie voor Muziekweb.

07. Ryan Adams – 1989
Mijn meest beluisterde artiest van 2015, maar dat is ook niet raar met zo’n productiviteit. Behalve 1989 en 4 EP’s bracht Adams dit jaar namelijk ook een livealbum uit met maar liefst 42 tracks (Live at Carnegie Hall). 1989 is zijn veel besproken coveralbum van Taylor Swifts 1989, en hoewel niet perfect vind ik het een erg fijne plaat. Hulde voor zowel Adams, als voor Swift die natuurlijk de originele liedjes schreef. Hier mijn recensie voor Muziekweb, en hier een eerder stuk over dit bijzondere project.

08. Allison Moorer – Down to Believing
Het debuutalbum van countryzangeres Allison Moorer verscheen al in 1998, maar waarschijnlijk is Down to Believing (haar achtste) de beste plaat uit haar carrière. Down to Believing staat in het teken van haar scheiding van Steve Earle, de americana-grootheid inderdaad. Moorer levert 13 sterke nummers af, en trekt zowel muzikaal als in haar teksten soms behoorlijk stevig van leer.

09. The Bird and the Bee – Recreational Love
Heel productief is het duo The Bird and the Bee niet, maar gelukkig is ieder album dat ze maken wel heel erg leuk. Dat kan ook niet anders, met deze samenwerking tussen veel gevraagd popproducer Greg Kurstin en zangeres Inara George. In het onderstaande filmpje zien we een ‘akoestische versie’ van de vrolijke single Will You Dance, waarin Kurstin zijn indrukwekkende synthesizerverzameling toont.

10. Björk – Vulnicura
Met Vulnicura heb ik een wat moeilijke relatie. Björk is mijn favoriete artiest, Vulnicura zit fantastisch in elkaar en bevat een van Björks mooiste nummers in jaren, namelijk Stonemilker (met een bijzondere 360-graden video). Toch luister ik er heel weinig naar. Het is een donker, loodzwaar album, waarop Björk zeer openhartig over het einde van haar relatie zingt. En daardoor is het niet een plaat die je zomaar even opzet. Dus: zeker goed, maar weinig gedraaid. Natuurlijk heb ik wel trouw alle versies van Vulnicura gekocht, zoals Vulnicura Strings en het gelimiteerde Vulnicura Live (vanzelfsprekend zowel op cd als vinyl). Daardoor staat Björk wel op de eerste plaats in de lijst met artiesten waaraan ik in 2015 het meeste geld heb uitgegeven. Voor Muziekweb schreef ik deze recensie over Vulnicura.

De rest:

11. Justin Townes Earle – Absent Fathers
Na Ryan Adams is Justin Townes Earle mijn meest beluisterde artiest van het jaar. Mooie, vaak sober uitgevoerde americananummers, onder meer over zijn vader: (alweer) Steve Earle. Voor Muziekweb schreef ik daar het volgende over.
12. Empress Of – Me
Geheel in afzondering geschreven, geproduceerd en opgenomen debuut van de Amerikaanse Lorely Rodriguez, met als resultaat een persoonlijke album vol elektronische r&b. Mijn recensie voor Muziekweb is hier te lezen.
13. Florence + the Machine – How Big, How Blue, How Beautiful
Normaal ben ik niet zo van het bombast en de pompeuze arrangementen, maar van Florence + the Machine kan ik alles hebben.
14. Carly Rae Jepsen – E•MO•TION
Van puur hitparademateriaal tot melancholische synthpop die doet denken aan Robyn: de critici lopen ermee weg, het grote publiek luistert er niet of nauwelijks naar. Dat laatste is onterecht, want Carly Rae Jepsen heeft met E•MO•TION een plaat gemaakt die iedereen zou moeten horen.
15. Grimes – Art Angels
Het meest toegankelijke album van de Grimes tot nu toe, tot ontevredenheid van sommige fans. Zij hebben ongelijk, want Art Angels is gewoon goed.
16. The School – Wasting Away and Wondering
De zoetste, liefste en vrolijkste ‘tweepop’ komt uit Wales, met dit derde album van The School.
17. Richard Hawley – Hollow Meadows
Tijdloze muziek van deze Britse crooner uit Sheffield, die met donkerbruine stem in melancholieke songs mijmert over het leven.
18. Tobias Jesso Jr. – Goon
Nog meer tijdloze muziek op dit debuut van deze Amerikaanse singer-songwriter, die inmiddels zoveel succes heeft dat hij mocht meeschrijven aan Adele’s 25.
19. The Staves – If I Was
Tweede album van de Engelse folkzussen Staveley-Taylor, geproduceerd door Justin Vernon (Bon Iver), die de beschaafde indiefolk van de dames net even wat meer pit gaf. Mijn recensie voor Muziekweb hier.
20. Chris Stapleton – Traveller
Dankzij meerdere Country Music Awards en een Grammynominatie is countryzanger Chris Stapleton (met baard en hoed) in de V.S. inmiddels definitief doorgebroken. In Nederland kent waarschijnlijk slechts een enkeling hem (met goede smaak, dat moet gezegd), en die hoort dan een zanger met een indrukwekkend stemgeluid met heel veel soul, die opvallend vaak zingt over whisky.

En dan nog:

Teleurstelling van het jaar:
Belle and Sebastian – Girls in Peacetime Want to Dance
Pijnlijk: mijn favoriete band van de afgelopen 10-15 jaar komt met een nieuw album waarop ik alleen met veel moeite enkele aardige nummers kan vinden. Vooral de flirt met disco en synthesizers viel bij mij niet in de smaak. Is Belle and Sebastian het kwijt? Ik hoop het niet. Maar dan er was nog hoop op het concert in Tilburg in november, want Belle and Sebastian is een erg fijne liveband. Misschien dat de nieuwe plaat dan live wel indruk zou maken? Helaas liep ook dat uit op een teleurstelling, want het concert werd afgelast vanwege gezondheidsklachten van zanger/frontman Stuart Murdoch. Geen best jaar voor Belle and Sebastian, 2015. Mijn recensie voor Muziekweb is hier te lezen.

Heruitgave van het jaar:
Matthew Sweet & Susanna Hoffs – Completely Under the Covers
Verzamelaar van de Under the Covers reeks van Bangles-zangeres Susanna Hoffs en powerpopfenomeen Matthew Sweet, waarop zij nummers uit de jaren 60 (vol. 1), 70 (vol. 2) en 80 (vol. 3) coveren. Deze heruitgave bevat de drie originele albums voorzien van bonustracks, en een vierde cd met nog eens tien nummers uit de jaren 70. Inclusief goed verzorgd boekje is dit een onweerstaanbare box.

Reacties zijn gesloten.