Jaarlijstje 2014: 20 favoriete albums

Jaarlijstje 2014: 20 favoriete albums

Eind december, de laatste dagen van het jaar: tijd voor jaarlijstjes! De traditionele terugblik op het afgelopen jaar kan ik ook in 2014 niet voorbij laten gaan. Altijd leuk om een lijst te maken van je favoriete muziek, om zo natuurlijk te kunnen tonen over wat voor een uitstekende muzieksmaak je beschikt. Met net als vorig jaar ook nu de opmerking dat het niet altijd meevalt een dergelijke lijst samen te stellen. Dus, hier mijn 20 favoriete albums in dit jaarlijstje voor 2014.

Jaarlijstje 2014 top 10 Jenny Lewis The Voyager
Mijn top 10 van 2014, allemaal netjes aangeschaft (gewoon op cd, geen nieuwerwets vinyl.)

01. Jenny Lewis – The Voyager
Zonder enige twijfel mijn favoriete album van 2014. Vorig jaar had ik de verzamelaar RKives van Rilo Kiley (Lewis’ voormalige band) nog in mijn top 20, en schreef daarbij dat je iedere kans moet aangrijpen om iets van Jenny Lewis in je jaarlijstje te zetten. Ik had toen nog geen vermoeden dat ze in 2014 met een nieuw soloalbum zou komen, haar eerste in zes jaar (dat is het nadeel van een Facebook- en Twitterloos leven). Het verhaal achter de moeizame totstandkoming van The Voyager is veel besproken, maar het gaat toch vooral om de muziek. Jenny Lewis heeft een fantastische stem, schrijft bijzonder goede liedjes (soms heel persoonlijk, dan weer meer verhalend) en The Voyager klinkt, met dank aan Ryan Adams (en Beck) als een klok. De Nederlandse pers heeft The Voyager helaas grotendeels genegeerd. Niet heel raar, want de muziekjournalisten leken hier vooral bezig te zijn met elkaar (en de Engelse bladen) over te schrijven en waren, gezien de eindejaarslijst van OOR, nauwelijks op een eigen, originele muzieksmaak te betrappen. Gelukkig kreeg The Voyager in de V.S. een stuk meer waardering. Er staat geen enkel zwak nummer op The Voyager, maar tot mijn favorieten behoren Head Underwater, She’s Not Me, The New You en Love U Forever. En natuurlijk de single Just One of the Guys. Omdat ‘ie zo leuk is, hieronder nog een keer, in een akoestische versie. (De liveversie met Ryan Adams die hier eerst stond is helaas verwijderd.) Ook leuk: Lauren Mayberry, zangeres van CHVRCHES, de band die vorig jaar mijn nummer-1 album afleverde, koos eveneens The Voyager als haar favoriet van 2014. Mijn recensie op Muziekweb is hier te lezen, en eerder schreef ik hier een stukje over Jenny en haar uitgebreide netwerk.

02. Lydia Loveless – Somewhere Else
Tot begin 2014 had ik nog nooit van Lydia Loveless gehoord. Maar ergens op een website kwam ik haar naam tegen en ik besloot eens te luisteren (waarom weet ik ook niet meer precies). Dat viel niet tegen. Sterker nog, ik vind haar erg goed. Somewhere Else, haar derde album, bevat rauwe, openhartige, eerlijke en soms ook expliciete ‘alternative country’. Loveless zingt over mislukte relaties, lust en liefde, angsten en frustraties, en weet bijzonder goed haar gevoelens over te brengen. Authentiek en geloofwaardig zijn dan de begrippen die je moet gebruiken. Niet op Somewhere Else te vinden, maar wel als b-kantje van een single: haar geweldige cover van Blind, oorspronkelijk een nummer van popster Ke$ha. Hieronder in een akoestische versie, ik hoop dat het dan een beetje duidelijk wordt waarom ik erg onder de indruk van Lydia Loveless ben (eerder schreef ik hier trouwens al een stukje over haar).

03. The Haden Triplets – The Haden Triplets
Dankzij een positieve recensie op Muziekweb maakte ik kennis met The Haden Triplets: Petra, Rachel en Tanya Haden, dochters van (de dit jaar overleden) jazzbasist Charlie Haden. Gedrieën maakten ze een album vol met bekende bluegrass- en countryliedjes. Op hun door Ry Cooder geproduceerde titelloze debuut slagen de zussen Haden er met hun schitterende samenzang in de veelal stokoude nummers weer uiterst fris te laten klinken. Ook een mooie aanleiding om eens de uitvoeringen van o.a. The Louvin Brothers, The Carter Family en Kitty Wells te luisteren, want die behoren inmiddels tot de Amerikaanse muziekgeschiedenis. Hier een eerder stukje over deze ‘folkzussen’.

04. Allo Darlin’ – We Come From the Same Place
Album nummer drie voor deze Brits/Australische indieband onder leiding van Elizabeth Morris. In vergelijking met de meesterlijke voorganger Europe (2012) is het tempo wat omlaag gehaald, en zijn de elektrische gitaren meer naar de achtergrond verplaatst: Morris heeft haar Fender Mustang weer ingeruild voor de ukelele. Haar liedjes blijven gelukkig onveranderd ijzersterk, zodat ik We Come From the Same Place niet alleen een van de beste albums van 2014 vind, maar hierbij ook Allo Darlin’ tot mijn favoriete bands wil rekenen.

05. Beginners – September Sunburn
‘Debuut’ van Susanne Linssen, in het verleden zangeres/violiste bij o.a. Seedling en Hospital Bombers. Nu is Nederland niet echt het beste land voor indiepop (daarvoor moet je eerder naar Schotland of Scandinavië), maar Beginners is een uitzondering. September Sunburn bevat zeer mooie liedjes over soms hele kleine onderwerpen, die dankzij de viool vaak net even anders klinken. En hoe Linssen in This Is Where I Get Off het woord ‘indexfinger’ zingt… De wat nachtmerrieachtige videoclip van de fantastische single I Need To Sleep (beste nummer van de plaat) durf ik niet goed te kijken, maar van September Sunburn krijg ik geen genoeg. Hier mijn recensie op Muziekweb.

06. Hello Saferide – The Fox, the Hunter and Hello Saferide
Lang geleden dat ik meer dan 20 euro betaalde voor een cd, zeker voor een die verschijnt in een simpel plastic doosje. Het kostte om precies te zijn 219 Zweedse Kronen (Kroon?) om The Fox, the Hunter and Hello Saferide naar Nederland te laten versturen. Maar je moet wat als je fan bent, en Hello Saferide’s derde album is hier (nog?) niet officieel uitgebracht (het album staat wel op Spotify trouwens). Ik moest even wennen aan de soms zeer sobere en spaarzaam gearrangeerde liedjes op The Fox, the Hunter and Hello Saferide, maar Annika Norlin (zij is Hello Saferide) stelt uiteindelijk nooit teleur.

07. The Pains of Being Pure at Heart – Days of Abandon
De eerste man in deze lijst: Kip Berman, zanger, gitarist en songwriter van The Pains of Being Pure at Heart. De line-up van de band werd voor dit derde album volledig gewijzigd, en alleen Berman bleef over. Hij trommelde een aantal gastmuzikanten op, onder wie zangeres Jen Goma van A Sunny Day in Glasgow. Goma’s bijdragen aan Eurydice, Simple and Sure en het volledig door haar gezongen Life After Life behoren tot de beste momenten van Days of Abandon.

08. Stars – No One Is Lost
Altijd opletten wanneer een van je favoriete indiebands zegt geïnspireerd te zijn door drumcomputers en dance-invloeden. Gelukkig is Stars een te ervaren band om daardoor de mist in te gaan: No One Is Lost, het zevende album van de Canadezen, is weer ouderwets goed, met toch nu ook weer het typisch melancholische Stars-nummer Look Away als hoogtepunt.

09. Jhené Aiko – Souled Out
Na een mixtape (Sailing Soul(s), 2011)  en een EP (Sailed Out, 2013) kwam de Amerikaanse zangeres Jhené Aiko in 2014 met haar volledige debuut Souled Out. Dromerige en ontspannen r&b, met zachte stem gezongen, veelal over relatieleed en persoonlijke groei. Ik vind Jhené Aiko, die haar interesse voor esoterie zonder problemen combineert met gangstarap en het roken van weed, een bijzondere dame, en Souled Out een zeer geslaagde plaat. Hier mijn recensie op Muziekweb.

10. Banks – Goddess
Lang dacht ik dat Goddess, het debuut van de Amerikaanse Jillian Banks, weleens mijn plaat van 2014 zou kunnen worden (toen wist ik nog niks van Jenny Lewis). Alle singles, EP’s, remixen en andere nummers die vooraf gingen aan de release van het album vond ik namelijk echt tof. Toen Goddess dan uiteindelijk verscheen, viel het album toch een beetje tegen. Reden: er stonden maar weinig nieuwe nummers op. Dat neemt niet weg dat Banks en haar producers een zeer mooi elektronisch r&b-album hebben gemaakt, met als favoriete nummer This Is What It Feels Like. Mijn recensie op Muziekweb is hier te lezen.

De rest:

11. Ryan Adams – Ryan Adams
Zonder Ryan Adams geen The Voyager, maar niet alleen daarom een plekje voor hem in deze lijst. De weinig flatteuze hoes daargelaten is dit titelloze, zoveelste album van Adams gewoon een goede plaat, die vooral heel erg lekker klinkt.
12. First Aid Kit – Stay Gold
Voorganger The Lion’s Roar (2012) vond ik net wat beter, maar Stay Gold is nog steeds een zeer mooi album van deze Zweedse zussen.
13. Dum Dum Girls – Too True
Dum Dum Girls wordt naar mijn idee nogal onderschat: de band heeft toch echt meer in huis dan alleen de spannende pakjes van de bandleden. Het sterke Too True werd overigens zo goed als volledig ingespeeld door frontvrouw Dee Dee.
14. Noah Gundersen – Ledges
Indrukwekkend (internationaal) debuut van deze singer-songwriter uit Seattle. Het titelnummer doet nogal denken aan If I Am A Stranger van Ryan Adams & The Cardinals, maar je kan slechtere inspiratiebronnen hebben.
15. SOHN – Tremors
Een van de vele ‘elektronische singer-songwriters’ die opkwamen in het kielzog van James Blake, maar SOHN maakte met Tremors wel een van de beste albums in het nog jonge genre.
16. Ólöf Arnalds – Palme
Alleen het nummer Patience is genoeg om Palme, van zangeres Ólöf Arnalds, tot mijn favorieten van 2014 te rekenen. Dat ze uit IJsland komt en (daardoor) een beetje bijzonder klinkt helpt ook. Mijn recensie op Muziekweb hier.
17. The Belle Brigade – Just Because
Just Because is  de bijna van energie en enthousiasme uit elkaar spattende tweede plaat van The Belle Brigade, oftewel zus en broer Barbara en Ethan Gruska. Erg leuk.
18. RAC – Strangers
Fijne electro en synthpop van de producer die naam maakte als remixer. Met bijdragen van o.a. Tegan & Sara, YACHT en St. Lucia.
19. Alvvays – Alvvays
Een van de leukste indieplaten van het jaar, vooral dankzij zangeres Molly Rankin. Uit te spreken als ‘Always’.
20. Broods – Evergreen
Opnieuw een broer en een zus, ditmaal Caleb en Georgia Nott uit Nieuw-Zeeland, die samen als Broods elektronische indie-r&b (?) maken.

En dan nog:

Het beste-album-van-2014-dat-eigenlijk-geen-album-was-en-ook-niet-uit-2014-kwam:
Courtney Barnett – The Double EP: A Sea of Split Peas
Geen album dus, maar twee eerder verschenen EP’s samen op een schijfje, en ook nog eens uit 2013. Maar pas in 2014 officieel in Nederland uitgebracht. Nu maar wachten op Courtney Barnetts echte debuut, en hopen dat Depreston er op komt te staan.

Het beste live-album:
Björk – Biophilia Live
Geweldig concert in Parijs in 2013,  en deze registratie van een optreden in Londen op twee cd’s en een dvd (of vinyl, of blu-ray) laat nog eens horen hoe goed Björk live is. Niet alleen de nummers van Biophilia zijn in de liveversies erg indrukwekkend, ook oudjes zoals One Day (twintig jaar oud alweer!) en Possibly Maybe klinken dankzij de bijzondere instrumenten en andere arrangementen weer als nieuw. Een van de mooiste momenten is wanneer Björk tijdens One Day het melodietje gaat meefluiten, en hier zelf om moet lachen. De dvd slaagt er niet helemaal in het concert in zijn volledige grootsheid te vangen, maar is nog steeds het kijken zeer waard. Hier mijn recensie op Muziekweb.

Reacties zijn gesloten.