Het Best Kept Secret festival beleefde in 2015 zijn derde editie. Na een goede eerste indruk in 2013, toen het driedaagse festival bij safaripark Beekse Bergen in Hilvarenbeek zijn primeur beleefde en ik op de zondag onder andere Portishead en Sigur Rós zag (Belle and Sebastian had helaas afgezegd) besloot ik dit jaar op basis van het goede programma opnieuw een kaartje voor de zondag te kopen. Hoog op mijn verlanglijstje van te kijken artiesten stonden Waxahatchee, First Aid Kit en Alvvays, maar er was daarnaast genoeg ander interessants te zien. Best Kept Secret is niet alleen een festival met veel leuke bandjes, er is ook veel aandacht voor de sfeer, en natuurlijk het eten.

Best Kept Secret lijkt sinds die eerste editie in 2013 een trend gezet te hebben van kleinschaliger festivals gericht op de liefhebber van de ‘betere alternatieve muziek’, of dit nu rock, dance of hiphop is. Want een jaar later kwam de organisator van Lowlands met een gelijksoortig festival, Down The Rabbit Hole, dat dit weekend voor de tweede keer gehouden wordt. Wat maakt Best Kept Secret anders? Het is in de eerste plaats niet zo groot (en dus ook niet zo massaal) als Lowlands of Pinkpop, maar heeft zo’n 15.000 bezoekers per dag. De locatie is niet zomaar een grasveld ergens te midden van de weilanden, maar een mooi verzorgd terrein op een bijzondere locatie, en de vertrouwde festivalhap van patat en broodje beenham vind je er niet. Nee, Best Kept Secret doet eerder denken aan een ‘foodfestival’, met foodtrucks die ‘beter eten’ serveren, van een biologische kapsalon (dan kan natuurlijk eigenlijk niet) tot vegaburgers en gegrilde scheermessen. Daarmee trekt Best Kept Secret niet alleen geïnteresseerden in muziek, maar ook in eten. Die moeten wel beschikken over een goed gevulde portemonnee, want goedkoop is Best Kept Secret niet. Een dagkaartje kostte dit jaar € 69 (exclusief servicekosten) en dan moest er ook nog geparkeerd, gedronken en gegeten worden…

Gelukkig was het festival nog even sfeervol als in 2013, met het hoofdpodium op een strandje naast een meer, het bos met de schommels (en urinoirs aan bomen) dat ’s avonds fraai werd uitgelicht, en diverse podia op loopafstand van elkaar, in tenten of in de open lucht. Fijn is dat het nergens bij de podia echt erg druk wordt, en er veel plekjes zijn om te zitten en even uit te rusten. Alleen vereiste het wel een flinke wandeling van de parkeerplaats naar het terrein, en dat was twee jaar geleden anders.

De sfeer is heel belangrijk, maar ik kwam toch voor de muziek. Bovenaan mijn verlanglijstje stond Waxahatchee, de band van Katie Crutchfield, die al meerdere keren op deze site ter sprake kwam. Helaas viel dit optreden een beetje tegen. De band had er weinig zin in volgens mij: het bleek de laatste show van een negen weken durende tournee te zijn, en ze leken zo snel mogelijk naar huis te willen. Katie zong goed, maar de band klonk vooral hard en log, met een stoïcijns voortspelende bassiste die strak voor zich uit keek, en een drummer die flink mepte maar ook niet echt in staat was er meer leven in te brengen. Toen tijdens een nummer ook nog de microfoon het niet deed, was duidelijk dat dit niet het optreden zou worden waar ik zo naar had uitgekeken. Direct na het laatste nummer begonnen Crutchfield en haar bandleden, waaronder tweelingzus Allison (ook in Swearin’), met het opruimen van de spullen. Ze hadden er blijkbaar genoeg van. Maar, ik vind Katie nog altijd erg cool, en ik heb nu met eigen ogen haar Rilo Kiley-tatoeage kunnen zien: de albumhoes van The Execution of All Things op haar rechterbovenarm. Matig optreden of niet, dan kun je bij mij weinig fout doen. En in augustus is er een herkansing als ze weer naar Nederland komt.

Op een andere tegenvaller was ik al voorbereid: First Aid Kit en Alvvays speelden tegelijk. Beiden hadden een album afgeleverd dat in mijn lijstje van favorieten uit 2014 terecht was gekomen, dus wat nu? Uiteindelijk koos ik er maar voor om eerst twee nummers van First Aid Kit te kijken (op het hoofdpodium), toen een half uurtje Alvvays (op Stage 5) en toen weer terug naar First Aid Kit voor het laatste kwartier. Een compromis, maar ik heb dus van allebei iets kunnen zien. Van First Aid Kit onder meer de titelnummers van de laatste twee albums (daar begonnen ze mee) en favoriet Emmylou, dat mij toch iets wat enigszins leek op kippenvel bezorgde. Alvvays bleek live net zo leuk en ‘indie’ als op cd, met een toetseniste die zich een bijzondere look had aangemeten en deed denken aan een bibliothecaresse uit de jaren zeventig. Erg leuke band, en ook de nieuwe nummers klonken veelbelovend.

Met deze drie bands gezien liet ik mij verder vooral verrassen. De grootste verrassing kwam van Kate Tempest, de jonge spoken word-artieste uit Engeland. Haar knappe, razendsnelle maar altijd zeer goed verstaanbare ‘raps’, haar enthousiasme en inzet, de snoeiharde beats en bassen, het maakte allemaal erg veel indruk. Stage 3 stond redelijk op zijn kop tijdens dit optreden, en Tempest en haar band leken oprecht te genieten. Voor mij het hoogtepunt van deze dag. Op hetzelfde podium klonk ook Reigning Sound overtuigend en goed, net als Steve Gunn. Daar wilde ik wel meer van horen. Op het hoofdpodium stond Marmozets, volgens de beschrijving ‘opvallend poppy’, maar dit was toch meer een soort metal/hardcore/screamo-versie van Paramore. Met een fanatieke frontvrouw die niet alleen de longen uit haar lijf schreeuwde maar ook de benen onder zich vandaan danste. Op hetzelfde podium klonk eerder het modern klassiek van Jonny Greenwood (Radiohead), en stonden ook Future Islands (tja, dat dansje) en afsluiter Alt-J, waarvan vooral de lichtshow headliner-waardig was. Op Stage 2 zag ik onder meer Wolf Alice (leuk maar veel galm), Typhoon (daar was het duidelijk wel druk) en SOHN (het was donker), maar op mij maakte geen van deze optredens een blijvende indruk. Dat kwam vooral door het beperkte geluid, dat niet veel verder kwam dan halverwege de grote tent. Zeker bij SOHN moet je de electronica niet alleen kunnen horen, maar ook voelen (zoals dat bij Kate Tempest goed lukte). Raar, want je zou verwachten dat zoiets wel uitvoerig getest zou zijn. Ook nog gezien/gehoord: Royal Blood, Ariel Pink en Dan Deacon.

Al met al was de zondag van Best Kept Secret 2015 geslaagd. Na een korte, harde regenbui vroeg in de middag ging de zon flink schijnen wat de sfeer ten goede kwam, alles wat ik wilde zien heb ik kunnen zien (het probleempje met Alvvays en First Aid Kit daargelaten) en het eten smaakte goed. Maar dat mag ook wel voor die prijs natuurlijk. Betalen moest overigens met een chip die aan het polsbandje zat. Hoe hip! Hopelijk kan Best Kept Secret in de toekomst op eenzelfde manier door blijven gaan, want dergelijke festivals zijn zeker een verrijking. Kaartjes voor 2016 waren zondag al te koop bij de kassa’s, voor de ‘early early birds’. Of ik een volgende editie weer bezoek zal afhangen van de programmering, dus het is wachten op de bekendmaking van de eerste namen van volgend jaar.